سخنگوی کمیسیون اقتصادی مجلس شورای اسلامی گفت: ­موافق سازمان جهانی تجارت هستم اما اکنون زمان پیوستن به این سازمان نیست.

به گزارش حساب پردازان معاصر و به نقل از خبرگزاری مهر ، رحیم زارع در برنامه گفتگوی ویژه خبری شبکه دو سیما افزود: پیوستن به این سازمان الزاماتی از جمله اصلاح وضع نابسامان بانکی، داشتن راهبرد توسعه صنعتی و تجارت بلندمدت، هماهنگی میان سیاست های پولی و بانکی،­اصلاحات گمرکی و ساماندهی به وضع مناطق آزاد­می خواهد که اکنون این شرایط فراهم نیست.

وی گفت: برجام فرصت مناسبی برای پیوستن کشورمان به سازمان تجارت جهانی بود اما از آن استفاده نشد.

زارع افزود: سهم ایران از ۳۸ هزار میلیارد دلار­­تجارت جهانی ۳۳ صدم درصد است و در سال گذشته ۵۴ میلیارد دلار واردات در مقابل ۴۷ میلیارد دلار صادرات داشته ایم و این نشان می دهد شرایط کشور برای پیوستن به سازمان تجارت جهانی مناسب نیست.

وی گفت: البته نقش سازمان تجارت جهانی با موافقت نامه های منطقه ای در حال کمرنگ شدن است.

زارع افزود: کشور امروز ثبات اقتصادی ندارد و قوانین کشورمان با قوانین سازمان تجارت جهانی هماهنگ نیست زیرا اکنون هر قانونی در مجلس نوشته می شود برای فرار از تحریم هاست.

وی گفت: کشورهایی­ در پی سازمان تجارت جهانی می روند که شرایط عادی داشته باشند اما دولت ایران راهبردی برای حمایت از اقتصاد کشور ندارد.

زارع افزود: این مسئله را نیز باید در نظر داشت که امریکا و چین اعضای اصلی سازمان تجارت جهانی هستند اما فقط منافع خود را دنبال می کنند.

برای یافتن بازارهای صادراتی باید عضوWTO شویم

حمید حسینی کارشناس مسائل اقتصادی نیز در این برنامه گفت: چینی ها می دانستند که با امریکایی ها وارد جنگ اقتصادی خواهند شد بنابراین توجه جدی به روش های جمهوری اسلامی ایران برای مقابله با تحریم های امریکا داشتند.

وی افزود: چینی ها زمان رقابت پذیری­ اقتصادخود با اقتصاد امریکا را سال ۲۰۲۵ میلادی اعلام می کردند اما جنگ اقتصادی آنها با امریکا آغاز شده است.

حسینی گفت: باید از این جنگ اقتصادی خوشحال باشیم و بدانیم که امریکایی ها دیگر نمی توانند بر ضد ما اجماع جهانی ایجاد کنند.

وی با بیان اینکه باید از شکاف ایجاد شده­ میان امریکا و چین استفاده کنیم افزود: بطور قطع هیچکس در دنیا نمی تواند با چینی ها در قیمت کالاها رقابت کند و این کشور شریک نخست تجاری همه کشورهاست.

حسینی گفت: چین اگر بازار امریکا را از دست بدهد بازارهای دیگر را در دست خواهد داشت.

وی افزود: دلیل عصبانیت امریکایی ها از چین به دلیل جایگزینی پول ملی این کشور به جای دلار در معاملات نفتی چین است.

حسینی گفت: روزانه ۵ میلیارد دلار معاملات نفتی انجام می شود که کمک بزرگی به اقتصاد امریکا است.

وی افزود: ایران روزانه ۶۰۰ هزار بشکه نفت و بیشتر محصولات پتروشیمی خود را به چین صادر می کند و با توجه به شکاف ایجاد شده در روابط اقتصادی امریکا و چین، کشورمان می تواند سهم صادرات نفت امریکا به چین را در اختیار بگیرد.

حسینی با بیان اینکه ­در حالیکه سازمان تجارت جهانی نتیجه جنگ جهانی است و کشورها پس از آن گفتند باید به جای جنگ روابط اقتصادی را میان خود گسترش دهیم گفت: امریکا قواعد این سازمان را اکنون زیر سوال برده است اما عقلای امریکایی و دیگر کشورها اجازه نمی دهند ­دولت امریکا این روند را ادامه دهد.

وی افزود: پس از انقلاب صنعتی انقلاب تجاری روی داد و ما از آن عقب افتاده و آنرا درک نکردیم و بازنده تجارت جهانی هستیم.

حسینی گفت: بدون پیوند با اقتصاد جهانی و پیوستن به WTO نمی توانیم به اقتصاد خود سامان دهیم.

وی افزود: حتما باید به سمت همکاری های منطقه ای برویم تا امنیت اقتصادی کشورمان تامین شود.

حسینی گفت: در حالی که رشد کشورهای عضو سازمان تجارت جهانی دو برابر رشد اقتصادی دنیا است باید برای یافتن بازارهای صادراتی عضو سازمان تجارت جهانی شویم.

وی افزود: باید در برجام امتیاز پیوستن به سازمان تجارت جهانی را می گرفتیم اما به آن توجه نشد.

حسینی گفت: تا مجبور نشویم کاری را انجام نمی دهیم و توان سیاست گذاری بجز زمان قرار گرفتن در­­شرایط اجبار را نداریم بنابراین باید ابتدا به سازمان تجارت جهانی بپیوندیم تا بتوانیم الزامات و اصلاحات آنرا انجام دهیم.

وی افزود: جنگ اقتصادی میان چین و امریکا به ضرر ما نیست بلکه امکان تنفس به اقتصاد کشور را می دهد.

حسینی گفت: حتی اگر امریکا از برجام خارج شود در برجام بمانیم و روابط خود را با روسیه، چین و امریکا گسترش دهیم به نفع ماست.

وی افزود: چینی ها از ما دلخور هستند زیرا پس از برجام دو سال حتی یک هیئت­ تجاری نیز به چین نفرستادیم و در پی اروپایی ها بودیم.

حسینی گفت: باید از جنگ اقتصادی چین و امریکا استفاده کنیم و راهبرد اقتصادی خود را در رابطه با چین بهبود بخشیم.

WTO مبتنی بر اقتصاد لیبرالی است

ساسان شاه ویسی کارشناس مسائل اقتصادی نیز در این برنامه گفت: با توجه به کاهش صادرات اسلحه و بودجه ریزی در این بخش، تراز تجاری امریکا با چالش روبرو شده است بنابراین این کشور در پی بازارهای دیگر از جمله بازار فناوری است.

وی افزود: چینی ها هر مشکل را در بازارهای جهانی با رجوع به بازار مصرف کننده داخلی حل می کنند.

شاه ویسی گفت: رفتار امریکا در ایجاد جنگ اقتصادی با چین نشان می دهد سیاست گذاری های سازمان های بین المللی از جمله سازمان تجارت جهانی به آسانی دچار چالش می شود.

وی افزود: این جنگ امکان دارد نرخ کالاهای مصرفی ایران را نیز افزایش دهد.

شاه ویسی گفت: چینی ها می دانند ایران در مدار حمایت از اقتصاد داخلی است اما نمی پذیرند که ما در جنگ اقتصادی این کشور با امریکا بی طرف باشیم و از ما بدلیل کمک هایشان در زمان تحریم ها انتظار دارند.

وی افزود: البته چینی ها می توانند در ایجاد اقتصادی بزرگتر، سریعتر، چابکتر و رقابت پذیرتر به ما کمک کنند و از ظرفیت هایی که این اقتصاد برای آنها ایجاد می کند استفاده کند.

شاه ویسی گفت: اقتصاد دولتی ایران نمی تواند ظرفیت بهره وری از شکاف اقتصادی امریکا و چین را فراهم کند و نمونه آن در ناکارآمدی این اقتصاد برای استفاده از فرصت های گذشته مانند­ بازار روسیه و قطر مشخص است.

وی افزود: اقتصاد امریکا در راهبرد ۵ سال آینده خود ۷ ماده از قوانین سازمان تجارت جهانی را زیر سوال برده که این به معنای درگیری با سازمان تجارت جهانی است.

شاه ویسی گفت: سازمان تجارت جهانی مبتنی بر اقتصاد لیبرالی شکل گرفته و منافع را در این چارچوب برای اقتصاد بین المللی تعریف می کند.

وی افزود: شاخص های اقتصادی کشور برای پیوستن ما به سازمان تجارت جهانی باید بهبود یابد اما در ۵ سال گذشته نه تنها این شاخص ها بهبود نیافته بلکه کاهش نیز داشته است.

شاه ویسی با بیان اینکه­ پیوندهای منطقه ای رقیب سازمان تجارت جهانی است گفت: سازمان تجارت جهانی نظامات حاکمیتی دولت ها را در مسیری قرار می دهد که تفکر لیبرالیستی بر آنها حاکم شود.

وی در عین حال افزود: اگر ۷۵ درصد اقتصاد کشور خصوصی بود و دولت شرایط پیوستن ایران به سازمان تجارت جهانی را فراهم نمی کرد می توانستیم وارد این سازمان شویم.

شاه ویسی گفت: برای پیوستن به سازمان تجارت جهانی باید تعرفه ها کاهش یابد اما اگر دولت از تولیدکننده داخلی حمایت نکند دیگر تولیدکننده ای در کشور باقی نمی ماند.

وی افزود: جنگ اقتصادی امریکا و چین به ما گوشزد می کند که اگر این کشورها احساس کنند سهم شان در تجارت جهانی کاهش می یابد همه توافقات اقتصادی را نادیده می گیرد.